Seni seviyorum küçük kız...

Günün birinde bir kız çocuğu dünyaya geldi.. Gözlerini hayata ilk açtığında babası, onu;  ''Seni seviyorum küçük kız'' diyerek karşılamış ve daha sonrasında da onu severken daima ''Seni seviyorum küçük kız'' demeye başlamıştı...
Kız büyüdü, orta okul çağlarına geldi..Artık genç kızlığa ilk adımlarını atıyordu..Babası onu hala aynı şekilde sevmeye devam ediyordu..Ancak kız üniversite çağlarına geldiğinde, artık kendisine böyle söylenmesini istemiyordu...
''Ben artık büyüdüm, bana küçük kız deme baba'' diyerek hoşnutsuzluğunu da dile getiriyordu ama, babası kızına hala ''Seni seviyorum küçük kız'' diyordu....
Derken, kız okulunu bitirdi..Babası, biricik kızını yurt dışına master yapmaya göndermişti..Artık yalnızca telefonda hasret gideriyorlardı..Ve babası, her telefon görüşmesinin sonunda; '' Seni seviyorum küçük kız'' diyordu...Çünkü, ne olursa olsun,O; bep babasının küçük kızıydı!
Bir gün, ansızın telefonlar kesildi..
Baba günlerdir aramıyordu..
Kız, babasına felç geldiğini ve artık konuşamadığını haber aldığında; hemen yurda döndü...Evlerinin kapısını çaldı, içeri girdi, koridoru geçti ve babasıyla gözleri buluştuğunda haykırdı;
''Konuş baba! ''
''Seni seviyorum küçük kız'' de..
Yeter ki konuş..

Babası gülümsedi ve kalbini işaret etti...
Kız babasının kalbine yaslandı...
İşte şimdi duyuyordu..
Kalpten gelen tık tık, tık tık... sesleri ; her zaman olduğu gibi gene ''Seni seviyorum küçük kız'' diyordu....

Uzun süre babasının kalbinin sesini dinledi''küçük kız''...ve işte ancak o zaman babasına hak verdi...
BULUTLAR YAĞMUR DOLUDUR, YAĞMASA BİLE....