Severek Okuduklarım..

23 Haziran 2011 Perşembe

Büyük Şehir Çıkmazı...




Küçük çocuğu olan tüm anneler gibi ben de yavrumu alarak park bahçe gezenlerdenim..Hele böylesi sıcak, güzel havalarda, her yer cıvıl cıvıl iken....Fakat şehrin göbeğinde, yürürken metre kareye üç beş insanın düştüğü bir semtte iseniz, çocuğunuzla rahat rahat parklarda dolaşmanız da imkansız gibi..

Bunu zorlaştıran, birkaç gün evvel yaşadığımız trajikomik olay ve tabii ki şu anda anlatamayacağımız daha niceleri...
Küçük hanım ile birlikte, akşam üzeri olup güneşin gitmesi ile nispeten serinleyen havadan faydalanmak üzere çıktık yola..Evimize çok yakın olan parkı tercih etmiştik yine...
Ve sırada beklemeye koyulduk...Küçük hanımın takıntısı haline gelen turuncu salıncağımıza bindik.. Neşe içinde sallanırken, keyfimizi bozan;
 hemen yanımızdaki salıncağın yanından, daha doğrusu altından geçmeye çalışan,yeni yürüdüğü her adımından belli miniminicik bir çocuk..  Ben nasıl bir panik haline büründüysem, bir kaç saniye içinde kafamda dönen binbir düşünce; hemen salıncağı durdurmazlarsa çocuğa her türlü zarar gelebilir, acaba çocuğu mu tutmaya çalışmalıyım, yanımdaki anneyi uyarmalıyım, çocuk geliyor salıncağınızı durdurur munuz, oo çok geç kaldım çocuk salıncağın altında kaldı bile..
vee çocuğa hızla çarpan salıncak, ve ancak çocuğun kopardığı yaygara ile oturduğu yerden kalkmaya yeltenebilen,  olaylar cereyan ederkense gayet sakin bir şekilde bankta kurulmuş olan minik çocuğun annesi...

Heyecan ve korkudan eli ayağına dolanmış ben ise, bir eli ile hızla salıncağa doğru koşan miniği durdurmaya gayret ediyorken- diğer elimle ise, salladığım salıncağı durdurmaya çalışıyorken, nasıl olduğunu hiç anlamadığım bir şekilde parmağını çocuğumun gözüne sokan sakar anne...evet evet, cork diye gözüne girdi parmağım kızımın...
metanetli canım kızımın aldığı darbe ile kıpkırmızı olmuş gözünden akıttığı gözyaşlarını gördüğümde, bir de onun için -üzüntü, korku,heyecan- karmakarışık duygulara büründüm...Uzun incelemelerim ve kızıma sorularım sonucu anladım ki çok şükür mühim birşey yoktu gözünde...
Bunca heyecana daha fazla dayanamayacak olmamdan ötürü kızımı alıp evimizin yolunu tuttuk..
Fakat her çıkışımızda annesi bankta sohbet ederken; kendi kendine sağda solda koşuşturan çocuklara göz kulak olmayı vazife edinmek ve olası bir kaza sonucu üzülerek evimizin yolunu tutmaktan çok sıkıldık...Anneler ne olur kalabalık parklarda çocuğumuzu başıboş bırakmasak...özellikle yeni yürüyen, daha çok minik olanları....

2 yorum:

  1. ALLAH her türlü kazadan korusun esirgesin inş
    selamlar sevgiler
    susamcorekotu

    YanıtlaSil
  2. amin cümlemizi..çok sağolun...

    YanıtlaSil